Nie samą modą żyje człowiek - Gosia kreuje

"Na jej twarzy igrał lekki uśmiech. - Chętnie z tobą pójdę – oświadczyła – ale pod jednym warunkiem... Zacisnąłem zęby, mając nadzieję, że to nie będzie coś zbyt strasznego. - Tak? - Musisz obiecać, że się we mnie nie zakochasz. Zrozumiałem, że żartuje, bo się roześmiała, nie mogłem jednak powstrzymać westchnienia ulgi. Czasami Jamie miała zaskakujące poczucie humoru. Uśmiechnąłem się i dałem jej słowo."     Tak, jak nie ma dwóch identycznych osób, tak i każda sytuacja warunkowana przez ich istnienie, jest inna. Gdy ktoś mówi "rozumiem cię doskonale", nie wierz mu. Bo skoro niejednokrotnie sami nie jesteśmy w stanie zrozumieć siebie, nie możemy tego oczekiwać od innych. Nie możemy też starać się usilnie przekonać innych do naszych racji, mamy prawo doradzać, gdy o to poproszą, ale nie oceniać. Nie istnieją gotowe recepty na miłość, smutek, ból, udane życie, odniesienie sukcesu. To nasza droga, nasze wybory. Każda podejmowana decyzja powinna być z

"...ten, kto kocha naprawdę, kocha w milczeniu, uczynkiem, a nie słowami"     Rozwój mowy trwa u człowieka od narodzin do 7 roku życia. Zaczynamy od krzyku, następnie gaworzymy, pojawiają się pierwsze słowa, potem zdania. A dopiero później uczymy się rzucać słowa na wiatr i mówić więcej, niż robić. Łatwiej jest nam snuć plany, niż wytrwale dążyć do ich realizacji. Łatwiej składać mnóstwo obietnic, niż dotrzymać jednej. Łatwiej w kwiecistym stylu zapewniać o uczuciach, niż je okazać. Szukamy sposobu na obejście potencjalnie trudnej drogi. Często usprawiedliwiamy sami przed sobą ten brak podjęcia odpowiednich kroków, bierność i wymyślamy coraz to nowe wymówki, a czas płynie... "Łatwiej powiedzieć, niż zrobić". To popularne stwierdzenie wyjątkowo trafnie ukazuje problem, z jakim bardzo często przychodzi się nam zmierzyć. A same słowa nie zapewniają przecież żadnych korzyści. Ucieczka nie prowadzi do wielkości. Żałowanie, że zabrakło nam odwagi do podjęcia okreś

"Codzienne, zwykłe rzeczy trzymają nas przy życiu. Jakże niezwykła jest zwyczajność. To narzędzie, które pomaga nam iść przez życie, matryca normalności."        I nie chodzi tutaj bynajmniej o pięć posiłków dziennie, choć i one, konsumowane w kojącym serce  i duszę towarzystwie mogą zostać zaliczone do tych prozaicznych czynności, wywołujących w nas poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji. Jak również konieczność zwleczenia się rankiem z łóżka i udania do szkoły/ pracy, która staje się bodźcem do działania, przysłowiowego "ogarnięcia się", wyjścia do ludzi.  Myślę, że każdy z nas znalazł się w swoim życiu przynajmniej raz w sytuacji, gdy właśnie poczucie obowiązku, czy odpowiedzialności wobec drugiego człowieka było jedynym bodźcem do wyrwania się ze stanu odrętwienia, wywołanego zmęczeniem/stresem/smutkiem/etc.. Chwała więc temu wszystkiemu, co wokół nas istnieje i niezawodnie wyciąga na powierzchnię. Kurtka- Cropp Bluzka- Diverse Sp