Nie samą modą żyje człowiek - Gosia kreuje

"Kiedy na nią patrzę, myślę wyłącznie o tym, że pewnego dnia nie będę już mógł jej oglądać."         Ludzie stanowczo zbyt wiele spraw starają się objąć rozumem. A przecież nie wszystko da się tak po prostu logicznie wytłumaczyć, dodać do siebie, podsumować. Począwszy od tego, iż mimo nieustannego posuwania się naprzód, w końcu zawsze znajduje się moment, w którym uświadamiamy sobie naszą małość wobec wszechświata. Im więcej wiemy, tym więcej pojawia się pytań. W epoce romantyzmu popularny stał się cytat zaczerpnięty z twórczości Szekspira " „Zdaje mi się, że widzę... gdzie?/ Przed oczyma duszy mojej.” Myśl mówi o odejściu od racjonalizmu, bowiem w tej pięknej epoce noc staje się niesamowitą porą doby, w której dzieją się rzeczy zagadkowe i tajemnicze. Rozum przestaje być życiowym drogowskazem, poeci głoszą, że ludzie powinni skupić się na własnym doświadczeniu bardziej, niż na tak zwanej wiedzy podręcznikowej, zaufać swoim uczuciom, emocjom, otworzyć się na przeżycia

"Od urodzenia, co krok, codziennie mamy tu mniej siebie. Co doświadczenie, wkładamy na siebie kolejną warstwę, maskę tarczę, plaster, nie da się być przecież dzieckiem zawsze. Mam rację? Uciekamy od tego co w nas naturalne, szczere łamani fałszem, krytykanctwem, nawet własnym sumieniem." Słowa tej piosenki idealnie ukazują prawdę o nas, ludziach XXI wieku. Nie bez powodu mówi się  o dziecięcej bezpośredniości, niewinności, wrażliwości. Wraz z dorastaniem tracimy bowiem pewne cechy bezpowrotnie. Zaczynamy żyć według określonych, nietrudnych do rozgryzienia schematów, uczymy się oszukiwać siebie i innych, kombinować, udawać... Jesteśmy zazdrośni, zawistni, stale porównujemy się z otoczeniem, jednocześnie stajemy się nieufni, kostniejemy, bo zaczynamy traktować siebie zbyt poważnie. Wciąż pędzimy, usiłując dopasować się do wymagań otaczającego świata. I tracimy wiele. Przestajemy być autentyczni. Nie dopuszczamy do siebie swoich prawdziwych pragnień i potrzeb.